Close
Soms moet je eerst heel hard stilvallen voordat je wakker wordt.
Dat gebeurde mij een paar jaar geleden. Van buiten leek alles prima: leuk werk, fijne mensen, een agenda vol mooie dingen. Maar van binnen voelde ik me steeds vaker leeg en vol tegelijk. Leeg in energie, vol van gedachten. En hoe harder ik rende, hoe meer ik mezelf kwijtraakte.
Tot ik weer eens onder mijn dekentje lag: moe, leeg, prikkelbaar. Dat punt waarop je alleen nog maar kunt kijken naar een romcom die je eigenlijk niet eens volgt. Dat punt waarop niets lukt, maar alles moet. Het punt waarvan je denkt: dit wil ik niet meer.
En dat was precies het moment waarop ik naar buiten ging.
Weg van het scherm. Weg van de drukte. Het bos in.
Wat ik daar vond, was geen magisch antwoord. Geen plotselinge stilte in mijn hoofd.
Maar wel iets anders: ruimte. Adem. Ritme.
In het bos hoef je niks. Je stapt gewoon. Je voeten, je adem, je lichaam — ze doen het vanzelf. En daar, tussen de bomen, viel me iets op dat ik in het dagelijks leven vaak vergeet:
De natuur haast zich nooit. En toch komt alles af.
Geen boom die zegt: “Ik moet nog even groeien hoor.”
Geen vogel die denkt: “Ik heb geen tijd om te rusten.”
Geen seizoen dat zegt: “Ik sla herstel even over.”
De natuur leeft in cycli: inspanning, herstel, groei, rust.
En ik…? Ik zat in permanente standje “aan”.
Zonder pauze. Zonder reflectie. Zonder aandacht.
Daar in het bos begon mijn inzicht.
En dat inzicht werd de basis voor mijn AMBITIE-aanpak.
AMBITIE staat voor:
Aandacht – Mindset – Behoefte – Interesse – Tactiek – Inzet – Energie.
Maar voordat het een methode werd, was het vooral een zoektocht naar mezelf.
Ik wilde begrijpen waarom ik steeds opnieuw over mijn grenzen ging terwijl ik alles zo leuk vond. Waarom ik zoveel deed, maar zo weinig echt voelde. En waarom mijn energie soms ineens op was.
In de natuur vond ik mijn antwoord:
👉 Aandacht — even stil staan bij mezelf, zonder oordeel.
👉 Mindset — leren luisteren naar de stemmetjes in mijn hoofdkantoor.
👉 Behoefte — eerlijk kijken naar wat ik echt nodig had.
👉 Interesse — weer voelen waar ik blij van word.
👉 Tactiek — anders reageren dan mijn oude patronen.
👉 Inzet — kleine stappen zetten, consequent en vriendelijk.
👉 Energie — leren verdelen in plaats van laten lekken.
Niet theoretisch, maar wandelend.
Voelend. Herkennend. Ademend.
Hoe meer ik in de natuur was, hoe duidelijker het werd: energie is geen luxe, het is brandstof. Zonder energie kun je niet helder denken, goed luisteren, creatief oplossen of met plezier werken.
En toch negeren we onze energie vaak het meest.
We werken door terwijl onze schouders protesteren,
we zeggen “ja” terwijl ons lichaam “nee” fluistert,
we gaan door omdat anderen dat van ons verwachten.
Tot we weer onder dat dekentje verdwijnen en ons afvragen: hoe ben ik hier opnieuw beland?
In de natuur zie je dat energie iets is dat je elke dag kunt onderhouden.
Niet met grote stappen, maar met micro-keuzes:
🌿 een wandeling na een volle dag
🌿 een adempauze tussen afspraken
🌿 even journallen voordat je begint
🌿 een grens aangeven voordat je eroverheen gaat
🌿 jezelf een DMI geven: een Date Met Irene (of met jezelf 😉)
Dat zijn geen luxe-momenten. Dat is bewust leiderschap.
Die boswandelingen deden meer voor mij dan ik ooit had verwacht.
Ze brachten me terug naar mijn lichaam, mijn ritme, mijn rust en mijn richting.
En van daaruit ontstond AMBITIE, niet als idee, maar als levensstijl.
Niet meer rennen.
Niet meer overleven.
Maar leven met aandacht, ritme en energie.
Als ik één ding heb geleerd, is het dit:
De natuur brengt je altijd terug naar de essentie.
En als je luistert, vertelt ze je precies wat je nodig hebt.
Hoe zorg jij dat je niet alleen werkt, maar ook leeft?
En wanneer ben jij voor het laatst de natuur in gegaan om even te luisteren naar jezelf?
